Του Κωνσταντίνου Τσακαλάκη
Έρχονται κάτι ανέλπιστες στιγμές που ανάβει μέσα σου μία εκρηκτική ανάγκη, διακινδυνεύοντας να σκάψεις ανάμεσα σε φλεγόμενες αναμνήσεις για να διαπιστώσεις επιτέλους τι πράγματι ευθύνεται για την συντριβή σου, ποια είναι η λυτρωτική αλήθεια, ποιο επίδοξο μέλλον έγινε παρανάλωμα του πυρός λίγο πριν γεννηθεί και πόσο κραταιό κι ανίκητο είναι τελικά το ανεξήγητο!
Συσσωρευμένα ερωτηματικά και συνωστισμένες απορίες βγαίνουν από το συρτάρι της μνήμης και ξαπλώνουν απροσδόκητα στο δρόμο σου έτσι που, αν περάσεις από πάνω τους με βίαιη αδιαφορία, θα σε στοιχειώσουν, ενώ, αν αποπειραθείς να βρεις λύσεις, το δικό σου «μετά» στρώνεται επιτέλους ανεμπόδιστο, με το ζάρι της μοίρας να αναλαμβάνει πια την οριστική δικαίωση.
Σε αυτό το οριακό σημείο ξεκινά η κρίσιμη πάλη της μετάθεσης των ευθυνών, με το έμπειρο, απτόητο και μάχιμο παρελθόν να αιφνιδιάζει το παρόν, σε μια μετωπική συνάντηση δυο χρονικών κόσμων με αντίρροπες δυνάμεις που ακροβατούν επάνω σε επίφοβες λεπτές ισορροπίες, μοιραία πάθη, μεταμφιεσμένα λάθη και αφόρητα ηλεκτρισμένες δικαιολογίες κι ενέργειες.
Επάνω σ’ αυτές τις γεμάτες τριγμούς συναισθηματικές ράγες άφησαν ελεύθερο το φρένο του φορτισμένου τους συναισθήματος ο Γιώργος Σαμπάνης και η Ελεάνα Βραχάλη, ένα από τα πιο αστείρευτα, επίκαιρα, εδραιωμένα και άκρως επιτυχημένα δημιουργικά δίδυμα, που έχει θρέψει μια αδιάσπαστη και ανοξείδωτη σχέση, καλά δεμένη επάνω στα δάκτυλα του χρόνου, βασισμένη σε άρρηκτα θεμέλια και σε μοναδικές υψηλές συνδέσεις εμπνεύσεων.
Αντιμαχόμενοι, λοιπόν, για άλλη μία φορά το κυρίαρχο καθεστώς καλλιτεχνικού αποχρωματισμού, εκπέμπουν ένα δυναμικό και ποιοτικό φως σχίζοντας τα εκτυφλωτικά σκοτάδια της εποχής και εξακολουθούν να αφήνουν το στίγμα τους και να ριζώνουν δικαίως ακόμη πιο βαθιά στο μουσικό μας στερέωμα!
Απόλυτα συνεπής, επομένως, στην ειλικρινή σχέση που έχει χτίσει χρόνια με το κοινό του και αληθινά πιστός στη μουσική του ταυτότητα, ο Γιώργος Σαμπάνης επιστρέφει ανανεωμένος με μία δυναμική μπαλάντα – βέλος στην ψυχή, το νεογέννητο κομμάτι «Φταίει». Αναμφίβολα, βέβαια, γι’ αυτό το δυνατό αποτέλεσμα «φταίει» το ταλέντο του, που ύφανε το πιο κατάλληλο συνθετικό και ερμηνευτικό ένδυμα για να ντύσει τους γεμάτους ποιητική ένταση και αίγλη στίχους της Ελεάνας Βραχάλη, που με την πένα της ερεθίζει και ιχνηλατεί τα μέσα μας σαν από θαύμα!
Ο Γιώργος Σαμπάνης, έτσι, ανεβοκατεβαίνοντας ξανά τις οκτάβες σαν καρδιογράφημα, μας ξεναγεί στη μυστηριώδη εσωτερική περιπλάνηση μέσα στο λαβύρινθο των παθών ενός ήρωα που το είναι του πάλλεται και ακροβατεί ριψοκίνδυνα ανάμεσα στο ανεκπλήρωτο, την παλινδρόμηση των αναμνήσεων, τα αναπάντητα καυτά «γιατί», την ανεξίτηλη σφραγίδα των στιγμών στη μνήμη, τη συναισθηματική ρηχότητα και το «λίγο» ενός αισθήματος που δεν ανταποκρίθηκε αμοιβαία στο «πολύ» που έδωσε ο ίδιος. Ωστόσο, αφού άλλη στροφή ετοίμαζε το σώμα κι άλλη μπόρεσε η ψυχή, εναποθέτει τελικά τις ελπίδες του στη θεία δίκη για να ξεσκεπάσει το σαθρό υπόβαθρο μιας σχέσης, που τον γέμισε απίστευτα ψυχικά ρήγματα!
Κι όλα αυτά αποδίδονται μέσα από την καλλιτεχνική έκλυση μιας συναισθηματικής δίνης με προσεγμένες στη λεπτομέρεια μεταβάσεις σε μυστηριακές βαθμιαίες εξάρσεις και κορυφώσεις πάθους, κάτω από ένα κινηματογραφικής προοπτικής ενορχηστρωτικό πέπλο, που απλώνεται εντός σου σαν αναισθητικό, παραβιάζει τις υπνωτισμένες άμυνες σου, πλέει με πείρα στα αχαρτογράφητα ύδατα σου και μοιραία παρασύρει και ανελκύει από το εσωτερικό σου τα πιο βαθιά ρίγη αλήθειας!
Επομένως, το «Φταίει», ως μια δυναμική πρόγευση από τον επικείμενο δίσκο του Γιώργου Σαμπάνη, δημιουργώντας μοναδικά ηλεκτροφόρα ρεύματα πάθους, προλειαίνει με απαράμιλλη δεξιοτεχνία τα ψυχικά μας εδάφη για κορυφαίες συγκινήσεις, κρατώντας τον πήχη των προσδοκιών ακόμη πιο ψηλά και αφήνοντας συνειδητά – μέσα από αυτή την ισχυρή δόση – κάθε ενδεχόμενο ανοιχτό για την απόλυτη επιτυχία!
Σχόλια