Ακούστε δύο νέα τραγούδια του Γιώργου Σαμπάνη: Μ’ Ένα Σου Βλέμμα - Οι πληγές μου

Ο Γιώργος Σαμπάνης μας παρουσιάζει την νέα του δισκογραφική δουλειά που θα έχει τίτλο “Παράξενα δεμένοι”.

Ο δίσκος θα περιέχει 11 νέα κομμάτια που θα αποκαλύπτονται σταδιακά.

Η αρχή έγινε χτες με τα τραγούδια “Μ’ Ένα Σου Βλέμμα” και “Οι πληγές μου”.

Ο Γιώργος Σαμπάνης υπογράφει την μουσική των τραγουδιών, ενώ η Ελεάνα Βραχάλη ξετυλίγει μέσα από τους στίχους της μοναδικές ιστορίες.

Ακούστε τα δύο τραγούδια που δημοσιεύτηκαν μετά το κομμάτι “Επιλογή” που δημοσιεύθηκε και κέρδισε τις εντυπώσεις.

Γιώργος Σαμπάνης – Μ’ Ένα Σου Βλέμμα | Official Audio Release

Στίχοι: Μ’ Ένα Σου Βλέμμα | Γιώργος Σαμπάνης

Δεν έμεινε τίποτα πια,
θα πάω μονάχα όπου ανήκει η καρδιά,
μες στον χρόνο που ό,τι και να γίνει κυλά.
Δεν έμεινε τίποτα εδώ,
χαρίζω σε σένα τον μικρό μου εαυτό·
κι αν σε άφησαν όλοι, δε σ’αφήνω εγώ.

Είσαι εσύ βαθιά δικιά μου φωνή,
η μόνη νίκη μου είσαι εσύ στη σιωπή.
Σαν καθρέφτης μοιάζεις για την ψυχή,
πάνω σου ακουμπάει και λάμπει χρυσή.

Μ’ένα σου βλέμμα απ’τα αδιέξοδα βγαίνω,
με ταξιδεύεις μ’ένα βλέμμα σου, με παίρνεις μαζί,
είσαι της άπιαστης φυγής μου το τρένο,
μοναδικός προορισμός μου, αυτή η διαδρομή.
Μ’ένα σου βλέμμα την αγάπη ανασαίνω,
μέσα σου βρίσκει η ανάγκη μου γωνιά να κρυφτεί.
Κάνω τον γύρο της ζωής σου και μένω,
είδα τα χρώματα σε κάθε σου πλευρά σκοτεινή.

Για όλα όσα είσαι εσύ
και για όσα αρνείσαι, σε θέλω πολύ.
Μ’ένα βλέμμα σου αλλάζει και ο κόσμος μορφή.
Δεν έμεινε τιποτα εδώ,
χαρίζω σε σένα τον μικρό μου εαυτό·
κι αν σε άφησαν όλοι, δε σ’αφήνω εγώ.

Γιώργος Σαμπάνης – Οι Πληγές Μου | Official Audio Release

Στίχοι: Οι πληγές μου | Γιώργος Σαμπάνης

Το είδα τώρα καθαρά,
του εαυτού σου τα νερά
σε καθρεφτίζουν ιδανικά,
μα πια σε ξέρω.
Σε είχα προδώσει μια στιγμή,
εσύ μια ολόκληρη ζωή·
να μείνει όρθια η ψυχή
να καταφέρω.

Πώς να αντέξει η ελπίδα
με ένα γεια σαν κρύα λεπίδα,
πώς να μείνω δυνατός.
Αν φυσάει αέρας
με ορμή δικής σου σφαίρας,
πώς να μείνω ζωντανός.

Οι πληγές μου πονάνε
και σου μοιάζουν πολύ,
από πέτρα σα να’ναι,
μ’ανοίγουν, με σπάνε,
σε κάθε αφορμή.
Οι πληγές μου αντέχουν,
είν’ εκεί από παλιά
και ονόματα έχουν,
καρφιά που εξέχουν
και στάζουν σκουριά.
Οι πληγές μου διαλέγουν
να σου χαμογελώ
και περήφανα στέκουν,
την άβυσσο βλέπουν
σαν κάτι απλό·
απουσίες μετράνε,
σαν τοπία ξερά,
τι καλό σου χρωστάνε
κι εσένα γεννάνε
ξανά και ξανά.

Η ιστορία έχει γραφτεί,
μα εσύ διαλέγεις πώς και τι,
τι θα κρατήσεις απ’αυτή
και τι θα αφήσεις.
Περνάνε μέρες δανεικές,
κι είν’οι αλήθειες μας θολές,
έχουνε σκόνη απ’του χτες
τις προσποιήσεις.