Τι μουσική ακούει η Γλυκερία στο αυτοκίνητο της;

Ξέρετε άραγε τι μουσική ακούει η Γλυκερία στο αυτοκίνητο της; Αυτό και πολλά άλλα απάντησε η τραγουδίστρια σε συνέντευξη της.

Αρχικά μίλησε για το δίδαγμα που της έχει προσφέρει η ζωή.

“Το δίδαγμα για μένα είναι ότι αν έχεις ανοιχτή καρδιά και αγαπάς τους ανθρώπους όλα γίνονται πολύ πιο εύκολα.”

Τι μουσική ακούει η Γλυκερία στο αυτοκίνητο της;

Στην συνέχεια εξομολογήθηκε τι μουσική ακούει η ίδια στο αυτοκίνητο της.

“Διάφορα ανάλογα. Μπορεί να πέσω σε μια συζήτηση που με ενδιαφέρει από ένα πολιτικό, καλλιτέχνη, μία νοικοκυρά, μια συνταγή. Από μουσική ακούω τα πάντα. Αν κάτι δεν μου αρέσει πραγματικά αλλάζω αυθόρμητα σταθμό. Όταν έχει ωραίο καιρό ακούω πιο χαρούμενα τραγούδια όχι κάτι βαρύ, μπορεί να είναι ένα παραδοσιακό ή νησιώτικα τραγούδια που έχουν χαρούμενο ρυθμό. Την καινούργια σκηνή δεν την γνωρίζω καλά, περιστασιακά βλέπω κάποια στην τηλεόραση τα βίντεο κλιπ. Τώρα με ενδιαφέρουν οι παραδοσιακές μουσικές των τόπων όπως της Λατινικής Αμερικής, του Βιετνάμ, της Νοτιοανατολικής Ασίας, της Μέσης Ανατολής όπως της Τουρκίας και του Ισραήλ, του Μαρόκο. Μου αρέσουν πάρα πολύ τέτοιες μουσικές.”

Τέλος μοιράστηκε κάποιες αναμνήσεις από την καλλιτεχνική της πορεία ως τώρα.

“Έχω μια πολύ ζωντανή ανάμνηση από τον Απόστολο Καλδάρα με τα κομμάτια του οποίου κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος που έκανα στη ζωή μου ως τραγουδίστρια. Εγώ τότε ήμουν πολύ ντροπαλή, συμμαζεμένη, δεν είχα κανέναν αέρα και θυμάμαι ότι ο Απόστολος επειδή ήταν πολύ σοβαρός, αυστηρός στην κρίση του και είχε απαιτήσεις από έναν μαθητή, τον θεωρούσα σα δάσκαλο και τον άκουγα σαν μαθήτρια. Θυμάμαι μου έλεγε τόσες λεπτομέρειες από τα τραγούδια γιατί γνώριζε τρομερά τους λαϊκούς δρόμους. Ακόμα, δεν θα ξεχάσω το πρώτο υπερατλαντικό ταξίδι που κάναμε με τον Νίκο Παπάζογλου και τον Μπάμπη Γαγανουράκη στην Αυστραλία και στη συνέχεια στην Αμερική. Στο σύνολο λείπαμε ένα μήνα από την Ελλάδα. Σε αυτή την πανέμορφη περιοδεία του 1985 είχα πολύ λαχτάρα. Δεν υπήρχαν δορυφορικές – τηλεοπτικές συνδέσεις ούτε διαδίκτυο και θυμάμαι ο κόσμος ερχόταν στα θέατρα με σημαίες, πανό κλαίγοντας από συγκίνηση. Ήταν πάρα πολύ όμορφα. Στο Λος Άντζελες ήρθε ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος στα καμαρίνια και μου είπε ότι έβαλε τα εγγόνια του να τον φέρουν από πολύ μακριά και ήθελε πριν πεθάνει να με ακούσει να τραγουδάω. Αυτό έχει χαραχτεί στο μυαλό μου.”