Η Νατάσα Θεοδωρίδου ευχαριστεί τη Θεσσαλονίκη. Η γνωστή τραγουδίστρια ανέβασε ένα βίντεο με το οποίο θέλησε να ευχαριστήσει τη συμπρωτεύουσα.
Η Νατάσα Θεοδωρίδου ευχαριστεί τη Θεσσαλονίκη. Μετά τις επιτυχημένες εμφανίσεις στο Φωτάεριο με τον Χρήστο Μενιδιάτη, το σχήμα μεταφέρθηκε στα βόρεια και γνωρίζει την ίδια αποθέωση. Το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι ιδιαίτερα ένθερμο και φημίζεται για την αδυναμία του στην καλή, λαϊκή μουσική, αλλά και τις επισκέψεις του στις πίστες της πόλης.
Η Νατάσα Θεοδωρίδου ευχαριστεί τη Θεσσαλονίκη
Η Θεσσαλονίκη αγαπά τη Νατάσα και η ίδια γνωρίζει μεγάλο θαυμασμό στην πόλη του Λευκού Πύργου. Η ίδια ανέβασε ένα βίντεο στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, όπου και ευχαρίστησε τους θαμώνες του νυχτερινού κέντρου, όπου εμφανίζεται και γενικότερα την Θεσσαλονίκη. Η ίδια έγραψε στη λεζάντα «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Σ´ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙ ´ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΩ..μέτρο δεν έχει η αγάπη μας..και δεν την φτάνει μάτι»
Ανάμεσα στα πολλά σχόλια κάτω από το βίντεο, ήταν και αυτός της Πέγκυς Ζήνα, η οποία έγραψε «Αλαααααα!!!!!!!αυτά είναι! Θεά!!! άλλο πράγμα η πόλη μας…», εκθειάζοντας και την ίδια, αλλά και την πόλη καταγωγής τους. Εκεί όπου πρωτοξεκίνησαν και έκαναν τα πρώτα, μεγάλα τους βήματα.
Αν θέλεις να ακούς τις πιο έξυπνες μουσικές Playlists, για όλα τα γούστα, για όλες τις ώρες, με περισσότερες από 5.000 επιλογές, γίνε και εσύ ένας από τους Subscribers στο πιο funky and music channel στο Youtube. Το GGM μετρά περισσότερους από 400.000 Subscribers, έλα και συ στην παρέα μας. Κάνε την εγγραφή σου εδώ:
Στίχοι:
Νύχτα πυκνή, μα δες…προβολείς αν ρίξεις
Πόσο απέχει απ’ το χώρια το μαζί
Όσο μια πόρτα απ’ τη διπλανή ζωή
Αν την διαρρήξεις
Νύχτα συχνά, ρωτάς ετοιμόρροπα σου
Αν είμαι ακόμα δεδομένο ανοιχτό
Τις πιθανότητες θα σου τις πω εγώ
Που ‘χω για μάρτυρα καμένο ουρανό
Άστα όλα κι έλα… τι ζητάω
Μακριά σου δύσκολα περνάω
Όσο σε θυμάμαι, με ξεχνάω όμηρο εδώ
Άστα όλα κι έλα… μεγαλώνω
Ό,τι μας χωρίζει, στο χρεώνω
Ένας κόκκος άμμου ήταν μόνο
Το ’δες για βουνό
Δε σηκώνω άλλο… τόσο πόνο
Έλα, σ’ αγαπώ
Νύχτα πυκνή μπορείς, τώρα να την σκίσεις
Να το μικρύνεις το «τελείως μακριά»
Τον ήλιο που ’μεινε στης δύσης τη μεριά
Να φοβερίσεις
Νύχτα κι εχθροί παντού… και το σύνορό σου
Σαν το ατσάλι αδιαπέραστο κι αυτό
Αν δε γυρίσεις, πώς θα ζω… τι θα ’μαι εγώ
Δίχως ταυτότητα, κανέναν εαυτό
Την αγάπη σαν εχθρό σου φοβάσαι
Πλάτη πλάτη με τα «θέλω» κοιμάσαι
Τα ‘χω βάλει μαζί σου, που φτάσαμε εδώ
Σχόλια