Αύγουστος | Δείτε την άγνωστη ιστορία της επιτυχίας του Παπάζογλου (video)

Ο Νίκος Παπάζογλου και ο “Αύγουστος” του μας συντροφεύουν μέχρι και σήμερα ασταμάτητα.

“Αύγουστος”: ένα διαχρονικό τραγούδι, μία ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα από το Νίκο Παπάζογλου.

Το κομμάτι που συγκίνησε το Μάνο Χατζηδάκι και κάλεσε τον τραγουδοποιό να εμφανιστεί στις παραστάσεις του στο Zoom το 1987, που τραγούδησαν αμέτρητοι Έλληνες καλλιτέχνες και που αγάπησαν εκατομμύρια άνθρωποι.

Ένας ύμνος στον ανεκπλήρωτο έρωτα, στον έρωτα που δεν μπορεί να εκφραστεί και να πάρει σάρκα και οστά, στον έρωτα που ένιωσε ο ίδιος ο δημιουργός του και το συμπεριέλαβαν στο άλμπουμ του το “Χαράτσι” το 1984.

Όλα ξεκίνησαν όταν το σπίτι του Νίκου Παπάζογλου στη Θεσσαλονίκη καταστράφηκε από τον μεγάλο σεισμό του 1978.Η σύζυγός του και η νεογέννητη κόρη του πήγαν στην Αμερική, ενώ ο ίδιος βρέθηκε στο Πήλιο, στο σπίτι του Διονύση Σαββόπουλου, μέχρι να φτιαχτεί το δικό τους σπίτι.

Εκεί ο συνθέτης γνώρισε μία εντυπωσιακή γυναίκα. Προκειμένου να μην την ερωτευτεί και να χαλάσει το γάμο του, επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη και έγραψε τον “Αύγουστο”.

Το τραγούδι ο ίδιος το αφιέρωσε στην γυναίκα που γνώρισε και στην -τότε- νεογέννητη κόρη του.

Νίκος Παπάζογλου – Αύγουστος | Η ιστορία του τραγουδιού

Αύγουστος – Νίκος Παπάζογλου | Στίχοι

“Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό”