Δείτε πως ένα παλιό κομμάτι του Γιώργου Νταλάρα ταιριάζει ”γάντι” με την σημερινή εικόνα των Πρωταθλητών Ελλάδος, αλλά και των μεγάλων αντιπάλων του. Από την αγωνιστική κατάσταση του Ολυμπιακού, στα προβλήματα επιβίωσης του Παναθηναϊκού και στην πρωτιά της ΑΕΚ!
Το 2010 ο πολύπειρος συνθέτης Μιχάλης Τερζής συναντιόταν με τον ποιητή και στιχουργό Δημήτρη Λέντζο στο δίσκο «Απόπλους». Όμορφη δουλειά με τραγούδια με ειλικρίνεια, μαστοριά, νόημα και συναίσθημα, που κουβαλούν αλήθειες και θέλουν «να τα πουν». Πολυσυλλεκτικό άλμπουμ από μεριάς ερμηνευτών με τους Γιώργο Νταλάρα, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Κώστα Μακεδόνα, Γεράσιμο Ανδρεάτο, Παντελή Θεοχαρίδη, Γιώργο Μπαγιώκη, Σοφία Παπάζογλου και Πίτσα Παπαδοπούλου.
Ο πρώτος συμμετείχε σε δύο κομμάτια, στο σπιρτόζικο «Να ‘χεις τύχη» και σε ένα γκράντε ζεϊμπέκικο, βγαλμένο θαρρείς απ’ τα παλιά ιερά καλούπια. Νομίζω πως ερμηνευτικά, είναι απ’ τις πιο «σέρτικες» στιγμές του Νταλάρα, των τελευταίων καιρών, όχι ότι δεν έχει κι άλλες, αλλά εδώ κεντράρει πολύ μεστά. Αν μπορέσετε, ψάξτε το να το ακούσετε. Το τραγούδι ξεκινάει ως εξής:
Σε δρόμο μπήκα σκοτεινό
και ανεπίστροφο
Ρουλέτα ρώσικη στ’ αυτί
μ’ ένα περίστροφο…
Κάπως έτσι πλέον μοιάζουν οι αναμετρήσεις στο ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και ειδικά για τον Ολυμπιακό, μετά την πανωλεθρία απ’ τον Ατρόμητο αλλά και την «ευλογία» που δέχθηκε απ’ την ΑΕΚ στην Τρίπολη. Στο κόκκινο στρατόπεδο, περίμεναν λένε πως και πως την διακοπή λόγω Εθνικής για να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Μόνο που ο Λεμονής δεν είναι θαυματοποιός ούτε και ο χρόνος ατελείωτος, για τον ίδιο και την ομάδα. Ποιος μπορεί να διορθώσει ένα ρόστερ που έχει πληθώρα επιθετικών και εξτρέμ που μαρκάρουν με τα μάτια και πάσχει, ποιοτικά και αριθμητικά, στους αμυντικούς; Και γιατί κάθε καλοκαίρι αποκτούνται συνεχώς οι πρώτοι και αγνοούνται επιδεικτικά, συγκριτικά τουλάχιστον, οι δεύτεροι; Ειδικά όταν η περίπτωση του Ρέτσου κουβεντιάζονταν πριν τις επίσημες υποχρεώσεις τόσο έντονα…
Το γιατί ο Θρύλος τρώει τις αντεπιθέσεις δίχως μάσημα, δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς. Γιατί όταν χαθεί η πρώτη μπάλα στην αντίπαλη περιοχή ή στο κέντρο, το πρώτο φιλτράρισμα μοιάζει ανύπαρκτο. Επιτόπου έρχεται και το άδειασμα που δημιουργεί ρήγματα και κενά και μοιραία το γκολάκι ή η δυνατή ευκαιρία για τέρμα. Κάτι σαν την κατολίσθηση…
Οι μαζεμένες και στενές ομάδες που απαιτεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο, κινούνται συντεταγμένα όλοι μαζί μπροστά και όλοι μαζί πίσω. Δηλαδή προϋποθέτουν ευφυείς ρολίστες και πρωταγωνιστές, ικανούς να κλείνουν χώρους ταχύτατα και να μαρκάρουν γερά κι αστραπιαία. Εξαιρέσεις γίνονται αλλά για χαρισματικούς τύπου Ντιμπάλα, Μέρτενς, Μέσι, αν και ο τελευταίος, ακόμη, το ψιλοσώνει, τουλάχιστον περισσότερο από το Μάριν, τον Καρσελά, τον Φορτούνη.
Σε δρόμο σκοτεινό όμως μπλέκει και η ΑΕΚ, αφού όταν πετάς τέτοιες ευκαιρίες, να βγάλεις σχεδόν εκτός τίτλου το φαβορί, μην περιμένεις σώνει και καλά να δεις χαρά. Ειδικά όταν το δρομολόι που απομένει είναι τόσο μεγάλο. Στην Ένωση, αντί να ρίξουν το βάρος στους άλλους, το φορτώθηκαν πάνω τους. Η κατάσταση δεν είναι ανεπίστροφη, κάθε άλλο, αλλά το κλακάζ δεν περνάει και ντούκου.
Ρουλέτα ρώσικη η πορεία του ΠΑΟΚ που εντός Σαλονίκης το κουτσοκαταφέρνει, αλλά μόλις μπει σε πούλμαν ή αεροπλάνο, μοιάζει σαν το τίτλο του τραγουδιού που βάφτισε το άρθρο αυτό.
Σε κόντρα κλίμα, ωραία φιγούρα αυτή της Λαμίας, που με αρκετές ακόμη ομάδες, στολίζουν το φετινό πρωτάθλημα, και μακάρι να συνεχίσουν. Καλός και ο Πανιώνιος που το πάλεψε τουλάχιστον, ασχέτως αν τελικά το όνειρο δεν ήρθε.
Οι στίχοι του τραγουδιού, όμως, βρίσκουν την απόλυτη επιβεβαίωσή τους στην περίπτωση του ΠΑΟ ….
Κι από γκρεμό σ’ άλλο γκρεμό
γαμώ τη μοίρα μου
Για τη χαμένη μου ζωή
την κακομοίρα μου…
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (5-10-17)
Σχόλια