Το τραγούδι “Ο μαύρος γάτος” του Βασίλη Παπακωνσταντίνου το έχουμε χιλιοακούσει και το έχουμε αγαπήσει πολύ.
Μπορεί ο Μίκης Θεοδωράκης να ήταν εκείνος που ουσιαστικά ανακάλυψε καλλιτεχνικά τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ωστόσο ο Μάνος Λοΐζος ήταν ο συνθέτης που τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό μέσα από τον «Στρατιώτη» και τον «Τρίτο Παγκόσμιο» που του έδωσε στα «Τραγούδια του δρόμου» λίγους μήνες μετά τη μεταπολίτευση.
Εκείνη την εποχή, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου (απλή συνωνυμία με τον Βασίλη…) δεν είχε καν σκεφτεί να γίνει τραγουδιστής ή συνθέτης κι απλώς έγραφε στίχους. Θαύμαζε απεριόριστα τον Λοΐζο και κάποια στιγμή του έστειλε ορισμένους στίχους από εκείνους που είχε κατά καιρούς γράψει.
Ο αξέχαστος δημιουργός έμεινε απολύτως ικανοποιημένος από αυτούς που διάβασε και ξεχώρισε ορισμένους, μεταξύ των οποίων κι ένα εξαιρετικά τολμηρό τόσο θεματικά, όσο και λεξιλογικά με τον τίτλο «Ο μαύρος γάτος», με τον οποίο ο Θανάσης ουσιαστικά περιέγραφε το σύστημα και την τύχη του οποιουδήποτε το απειλούσε (διαχρονική τακτική…). Τον είχε λοιπόν στα υπόψη για να συμπληρώσει το υλικό που ετοίμαζε για τον Βασίλη, όμως δεν πρόλαβε.
Ωστόσο, το μελοποίησε ο ίδιος ο ερμηνευτής και το συμπεριέλαβε στο δίσκο του «Διαίρεση» που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1984 με πωλήσεις άνω των 50.000 αντιτύπων. Ήταν η πρώτη εμφάνιση στη δισκογραφία του Θανάση Παπακωνσταντίνου (μαζί με τον «Λεγεωνάριο», τον οποίο έγραψε επηρεασμένος από τη στρατιωτική θητεία που εκτελούσε εκείνη την εποχή) και «Ο μαύρος γάτος» μια από τις μεγαλύτερες και πιο διαχρονικές επιτυχίες του Βασίλη, που αντέχει μέχρι και σήμερα…
Ο μαύρος γάτος – Βασίλης Παπακωνσταντίνου | Στίχοι
“Ήταν ένας γάτος μαύρος πονηρός
κάθε που εβράδιαζε ντύνονταν γαμπρός
τα μαλλιά του έκανε λίγο κατσαρά
κι ένα κόκκινο παπιόν φορούσε στην ουρά
Σε κάθε σπίτι πήγαινε όπου έβλεπε καπνό
ζητούσε τα κορίτσια δήθεν για σκοπό
κι αυτές άλλο δε θέλανε φορούσαν νυφικά
κάλιο μ’ ένα γάτο παρά με κοιλαρά
Μα όπως είπα στην αρχή ο γάτος πονηρός
βόλευε τα κορίτσια και γίνονταν καπνός
με τόση καρπερότητα αχ να `χα μια σταλιά
γέμισαν τα ιδρύματα με μπάσταρδα γατιά
Οι άρχοντες φοβήθηκαν μην πάθουνε ζημιά
και την κουτάλα χάσουνε μαζί με τα ζουμιά
ρε θες να κάνουν κίνημα του γάτου οι καρποί
κι ό,τι γλυκά ροκάνιζαν σαν φούσκα να χαθεί
Έτσι αφού σκεφτήκανε βρήκαν το πιο σωστό
το γάτο να τσακώσουνε σαν μούτρο αναρχικό
βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο
αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό
Αχ καημένε γάτο μου την έχεις πια βαμμένη
του έθνους τα λαγωνικά στην έχουνε στημένη
κι όπως το λέω έγινε το πιάσανε το αλάνι
τους είδε μαύρους νόμισε με φίλους πως θα κάνει
Τώρα κλαίει κι οδύρεται μαζεύεται κουβάρι
μήπως τους κρύους δικαστές μπορέσει να τουμπάρει
αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος
εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος
Κοιτάζω το συμφέρον μου διαβάζω εφημερίδα
και στο στρατό υπηρέτησα για τη μαμά πατρίδα
μα εκείνοι που να ακούσουνε τον στήσανε στον τοίχο
τα μάτια κάπως παίξανε στης τουφεκιάς τον ήχο
Αν μία κόρη έχετε κρατήστε την αθώα
μπορεί ο γάτος να μη `ρθει μα θα `ρθουν άλλα ζωα
κι αν είστε κάποιος άρχοντας και παρεξηγηθείτε
στα όργανα μου μια χαρά χωράει να γραφτείτε”
Σχόλια