Οι Active Member, ένα από τα πιο ενεργά, δημιουργικά και επιδραστικά συγκροτήματα των τελευταίων δεκαετιών, έχουν ήδη ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις για την 20η μουσική – δισκογραφική τους ενότητα, με γενικό τίτλο «Φρυκτωρία».
Οι φρυκτωρίες ήταν ένα σύστημα συνεννόησης στη διάρκεια της νύχτας με τη χρήση πυρσών… Τέτοια φωτεινά σήματα επιδιώκουν να στείλουν με αυτό το τραγούδι «Όσο δε βαστάει ο νους σου» που μόλις κυκλοφόρησε.
«…Πόσο πιο όμορφο είναι άραγε να καλωσορίζεις απ’ το να πασχίζεις
πόσο αντέχεις ακόμα να κλαψουρίζεις κάθε που ξεστρατίζεις,
πόσα αντέχεις ακόμα να ξεστομίζεις χωρίς να ελπίζεις …»
Όσο δε βαστάει ο νους σου: Νέο βιντεοκλίπ από τους Active Member
Γυρισμένο στο πάρκο Εργατιάς στα Λιπάσματα Δραπετσώνας με μέλη της ομάδας Dagipoli Dance Co και του Athens Parkour Academy ένα τραγούδι για τις εσωτερικές μάχες, και το πως τοποθετεί κανείς τα όριά του κάθε μέρα. Το κλιπ δεν εστιάζει στη συνθήκη της αναπηρίας, αλλά στην αδιαμφισβήτητη παρουσία της στο τραγούδι και στη ζωή…
Στίχοι: Όσο δε βαστάει ο νους σου | Active Member
Κάποια πρόσωπα φωτίζουν πιο πολύ στα μάτια σου,
να μετράς αν αξίζουν.
Κάποια μάτια μιλάνε απ’ ευθείας στα βάθια σου,
κι οτι βρούνε οπλίζουν.
Κάποια στόματα σπέρνουν πανέμορφα ψέμματα
και αλήθειες θερίζουν.
Κάποια σώματα ριγούν μόνο στα πονηρέματα
και αγάπες σφαλίζουν.
Κάποια χέρια σ’ οδηγούν σε φόβου παλέματα
χωρίς να σ’ αγγίζουν
Κάποια πόδια πατούν σε αγάπης φυτέματα
και ποτέ δεν ανθίζουν.
Κάποια όνειρα γίνονται βουβά αλαργεμάτα
και ψυχές μαγαρίζουν
Κάποια χείλη σε ζυγώνουν για να σβήσουν λαθέματα
και τα φιλιά τους πικρίζουν.
Κάποια πρόσωπα πλουτίζουν πολύ τα μάτια σου,
και ζωή σου δανείζουν.
Κάποια μάτια αργοκλείνουν στα βασανάκια σου
κι εύκολα σε γκρεμίζουν
Κάποια στόματα λερώνουν άδικα το αύριο
τ’ ακούς που τραυλίζουν
Κάποια σώματα που ειναι πιστά στο σενάριο
αφέντη σε χρίζουν.
Κάποια χέρια μετά της ντροπής τα βατέματα
δειλά σ’ αγκαλιάζουν
Κάποια πόδια μαθημένα καλά στα σαλέματα
απλά σε κουράζουν
Κάποια όνειρα τρελά σκέτα θρασέματα
ευτυχώς σε αλφαδιάζουν
Κάποια χείλη που αφήνουν ανάσες πλανέματα
σε ξεμοναχιάζουν
ΣΕ ΞΕΜΟΝΑΧΙΑΖΟΥΝ
ΚΙ ΕΣΥ ΠΑΝΤΑ ΚΡΑΤΙΕΣΑΙ ΟΠΟΥ ΒΡΕΙΣ
ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΚΟΝΤΙΝΟΥΣ ΣΟΥ
ΕΧΩ ΠΟΝΕΣΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΟΣΟ
ΔΕ ΒΑΣΤΑΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΣΟΥ
ΤΙ ΖΗΤΑΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΠΟΥ
ΑΠΛΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΠΑΡΑΖΩ
ΕΝΑ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ
ΜΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΣΟΥ ΑΛΛΑΖΩ
ΤΙ ΖΗΤΑΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΛΟΙΠΟΝ
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΠΛΩΝΕΙΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΝΥΧΤΕΣ ΠΟΥ ΝΟΙΩΘΩ ΝΑ
ΜΕ ΚΟΙΤΑΝΕ Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ
ΠΑΡΑΜΕΝΩ ΑΝΗΚΟΥΣΤΟΣ ΟΣΟ
ΑΓΑΠΗ ΔΕ ΖΗΤΙΑΝΕΥΩ
ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ ΑΠΛΑ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ
ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ ΧΟΡΕΥΩ
Πόσοι κόσμοι να βρίσκονται άραγε πίσω
απ’ το δικό μου
πόση απόσταση ακόμα αντέχω να σβήσω
απ’ το γνωστικό μου.
Πόσους φόβους ακόμα θα φυλακίσω
στο θυμητικό μου
Πόσος πόνος μου μένει για να πατσίσω
το μυστικό μου.
Πόση αγάπη φυλάς για όσα γνωρίζεις
κι αναθεματίζεις
Πόσο πιο όμορφο είναι άραγε να καλωσορίζεις
απ’ το να πασχίζεις
πόσο αντέχεις ακόμα να κλαψουρίζεις
κάθε που ξεστρατίζεις
πόσα αντέχεις ακόμα να ξεστομίζεις
χωρίς να ελπίζεις
Σχόλια