Η Ραλλία Χρηστίδου μας συστήνει το νέο της δίσκο «Με όπλο την αγάπη»

Ραλλία Χρηστίδου: Ζεστός και ευθύς άνθρωπος. Πνεύμα ανήσυχο. Δεν εφησυχάζεται και δεν βολεύεται. Παθιάζεται επάνω στην κουβέντα με αποτέλεσμα οι ερωτήσεις να μην έχουν τελειωμό. Θα μιλήσει μόνο όταν έχει να πει κάτι και όχι άσκοπα. Συνειδητοποιημένες αποφάσεις και γερά πατήματα στην γη. Ξεκίνησε τις σπουδές στην μουσική από επτά χρονών, με μεγαλύτερη αδυναμία στην κιθάρα. Είναι πρώτα μουσικός, μετά τραγουδοποιός και ύστερα τραγουδίστρια. Θέλει το κάθε κομμάτι που ερμηνεύει να την εκφράζει και να έχει την δική της πινελιά.

Έτσι, μας μιλά και μας παρουσιάζει μέσα από τα δικά της μάτια, τη νέα της δισκογραφική δουλειά λέγοντας χαρακτηριστικά πως ο δίσκος «Με όπλο την αγάπη» είναι ένας δίσκος ζωής.

Γνωρίστε καλύτερα την Ραλλία και τη νέα της δισκογραφική δουλειά μέσα από το GetGreekMusic

Πιστεύεις ότι ο κόσμος λειτουργεί με όπλο την αγάπη;

Θα ήθελα πολύ να γίνεται κάτι τέτοιο. Το συγκεκριμένο κομμάτι γράφτηκε όταν ταξίδευα από Ρόδο για Χάλκη και αφού μου είχε έρθει πρώτα η μελωδία στο μυαλό, βρέθηκα μετά με τον Διονύση Κωτσάκη και γράψαμε μαζί τα λόγια.  Αυτός είναι και ο λόγος που ονομάστηκε έτσι ο δίσκος. Αφενός, είναι μια δουλειά που την έκανα με πολύ αγάπη σε αρκετά δύσκολες εποχές και αφετέρου, αυτός ο τίτλος εκφράζει την ιδιοσυγκρασία μου.

Το τραγούδι «Δικιά σου», είναι ένα κομμάτι – αφήγηση όπως το λέω, στο οποίο κλείνεις τα μάτια, φτιάχνεις ατμόσφαιρα και πλάθεις την ιστορία που διαδραματίζεται όση ώρα το ακούς. Μίλησε μου λίγο γι’ αυτό το κομμάτι.

Αρχικά να σου πω, ότι μου άρεσε πολύ ο στίχος του. Το’ χει γράψει ο Σταύρος Σταύρου και η μουσική είναι του Γιάννη Κότσιρα. Με ιντρίγκαρε το γεγονός ότι είναι γραμμένο από έναν άντρα για μια γυναίκα. Για μένα το συγκεκριμένο κομμάτι δεν είναι το παράπονο μιας γυναίκας, είναι η δική σου σύνδεση μαζί με τον άλλο στην καθημερινότητα σου, όποια σχέση και αν έχετε. Το δυνατό σημείο του κομματιού είναι ότι περιγράφει την ψυχολογία της γυναίκας.

Ο δίσκος, έχει αρκετά κομμάτια που κατά γενική ομολογία αποπνέουν αυταπάρνηση, ανιδιοτέλεια αλλά και δυναμισμό. Είχες ανάγκη να βγάλεις έναν τέτοιο δίσκο;

Αυτός ο δίσκος είναι δίσκος ζωής. Οι λόγοι είναι πολλοί. Ίσως γιατί είμαι αρκετά χρόνια σ’ αυτή την δουλειά, γιατί πέρασα και εγώ η ίδια από δύσκολες καταστάσεις και πλέον κατάλαβα ότι μόνο εάν είσαι απόλυτα ειλικρινής και αληθινός σ’ αυτό που κάνεις μπορεί και να’ χεις μια διάρκεια σ’ αυτόν το χώρο. Και αυτό είναι και μια συμβουλή για όλα τα νέα παιδιά που θέλουν να ξεκινήσουν μια πορεία στην μουσική βιομηχανία, αν ξεκινήσουν να κάνουν την προσπάθεια τους μόνο για την αναγνωρισιμότητα τότε θα απογοητευτούν οικτρά.

Θέλω να μου κάνεις μια σύγκριση μεταξύ της δικής σου εμπειρίας από το «Fame Story» και πως φαντάζεσαι ότι θα είναι τα πράγματα στο «The Voice» που ξεκινά σε λίγο καιρό.

Όλα αυτά τα projects προέρχονται από το εξωτερικό. Στο εξωτερικό η μουσική και η τέχνη αντιμετωπίζεται με ένα εντελώς διαφορετικό σκεπτικό απ’ ότι εδώ στην Ελλάδα, κι αυτό γιατί όλα τα πράγματα στον δυτικό κόσμο είναι πολύ διαφορετικά απ’ ότι σε εμάς και το λέω μόνο από την θετική του πλευρά.  Σαφέστατα, όπως και σε όλα τα επαγγέλματα έτσι και στην μουσική, είσαι υπεύθυνος για τις επιλογές σου.

Οι μέχρι τώρα επιλογές σου, θεωρείς ότι είναι σωστές;

Θα μπορούσαν να είναι ακόμα καλύτερες.  Στην αρχή, επειδή ήταν και τα πρώτα μου βήματα, είχα εμπιστοσύνη στους ανθρώπους γύρω μου. Στην συνέχεια όμως, προσπαθώ να ακολουθώ το ένστικτο μου.

Μετά από τόσο καιρό, ακούς την φωνή του ενστίκτου σου;

Τώρα πια ακολουθώ μόνο αυτό και προς το παρόν, μ’ έχει βγάλει ασπροπρόσωπη.

Στο cd περιλαμβάνεται μεταξύ των υπόλοιπων τραγουδιών, ένα ζεϊμπέκικο με την συμμετοχή της Ρίτας Αντωνοπούλου, «Το παλιό μου εγώ» και ένα ισπανικό τραγούδι το «Tengo Soledad» το οποίο είναι της Χρυσούλας Μολογιάννη.  Εξεπλάγην ευχάριστα μόλις άκουσα τα κομμάτια και τολμώ να πω ότι διακρίνω έναν πειραματισμό;

Θα σου πω τι έχω ακούσει από ανθρώπους τις δουλειάς. Το γεγονός ότι μπορώ να τραγουδήσω πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής αυτό μεταφράζεται ως έλλειψη ταυτότητας.  Αν ήμουν απλά μια τραγουδίστρια μπορεί και να ήταν έλλειψη ταυτότητας, απ’ την στιγμή όμως που είμαι μουσικός δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Παραπάνω έχεις βάλει μια ιεραρχία, μουσικός, τραγουδοποιός και μετά τραγουδίστρια. Τι σημαίνει για σένα το τραγούδι;

Για να εξωτερικεύσω αυτά που νιώθω και για να νιώσω εγώ καλά, γράφω μουσική. Το να τραγουδάω είναι η ανάγκη μου για επικοινωνία και για να αισθανθώ ότι κάτι προσφέρω.  Στόχος μου όταν τραγουδάω είναι να σε κάνω να περάσεις καλά, τραγουδάω για σένα αλλά και για τον έναν που είναι από κάτω και δεν μ’ έχει ακούσει ποτέ.

Πες μου τα πρώτα συναισθήματα που σου δημιουργήθηκαν στο νέο σου δισκογραφικό σπίτι, την Minos Emi.

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη γι’ αυτό.  Η Minos Emi αυτήν τη στιγμή, είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί κι αυτό γιατί υπάρχουν άνθρωποι που με πιστεύουν και με θέλουν γι’ αυτό που είμαι και όχι για κάτι που θα ήθελαν να γίνω.

Που οφείλεται η κρίση που αντιμετωπίζει η μουσική;

Το ότι η μουσική παιδεία στην πατρίδα μας είναι ελλιπής είναι αυτονόητο, δεδομένο και δυσάρεστο.  Σε πολλά πράγματα θελήσαμε να γίνουμε δυτικοί, ακολουθώντας τα αμερικάνικα πρότυπα και όχι τα ευρωπαϊκά. Δηλαδή, σε προηγούμενες δεκαετίες η μουσική βιομηχανία μιμήθηκε αρκετά τον αμερικάνικο τρόπο. Επίσης, δεν είμαστε ένας «ενιαίος» λαός, αλλά είμαστε μόνιμα διχασμένοι και δεν έχουμε ενότητα γιατί έχουμε μάθει να μην κοιτάμε το καλό του συνόλου αλλά αυτά που μας χωρίζουν. Η ελπίδα όμως είναι στους νέους ανθρώπους και για να κάνουν την ανατροπή,  πρέπει να έχουν το σθένος και την δύναμη να πάνε κόντρα σε ότι δεν είναι όπως πρέπει σήμερα.

Βλέπω ότι παθιάζεσαι επί της ουσίας με τόσο σημαντικά θέματα..

Αν θέλεις να λέγεσαι καλλιτέχνης είναι υποχρέωση σου και μέρος της δουλειάς σου να ασχολείσαι με όλα τα υπόλοιπα εκτός από τον εαυτό σου. Γιατί εάν κοιτάξεις όλα τα υπόλοιπα θα έχεις έμπνευση να δημιουργήσεις και να μπορέσεις να επικοινωνήσεις.

Λέγοντας μου αυτό, ήθελα να σε ρωτήσω εάν το τραγούδι «Πόση αλήθεια αντέχεις», που περιλαμβάνεται στο νέο σου δίσκο, δίνει ένα τέτοιο μήνυμα;

Τα λόγια τα έχει γράψει ο Διονύσης Κωτσάκης και έχει ως εξής. Ήμασταν σε μια διαδήλωση και παίζανε από τα μεγάφωνα διάφορα τραγούδια και κάποια στιγμή μου λέει ο Διονύσης « θα’ ρθει η μέρα που θα παίζουνε και σένα» και αυτό που μου είπε το κράτησε. Μετά από αρκετούς μήνες μου είπε ότι έχει γράψει ο ίδιος ένα τραγούδι, το διάβασα και έτσι βγήκε το «Πόση αλήθεια αντέχεις».

Πιστεύεις ότι οι καλές παρέες γράφουν ιστορία;

Φυσικά! Τόσο και σ’ αυτόν τον δίσκο όσο και στον προηγούμενο, τα περισσότερα αν όχι όλα τα κομμάτια, είναι μεταξύ φίλων.

Τι κάνει την Ραλλία ευτυχισμένη;

Το να έχω αγάπη στην ζωή μου, να έχω καλούς φίλους και παρέες.

Για το τέλος, κράτησα το παρακάτω κομμάτι που βγήκε μέσα από την πολύ όμορφη κουβέντα μας, μιας που πλέον στις μέρες μας δύσκολα θα το ακούσεις «Δεν μ’ ενδιέφερε ποτέ να είμαι μια pop καλλιτέχνης και γενικά δεν μ’ ενδιέφερε ποτέ να είμαι popular σαν άνθρωπος. Και από’ κει ξεκινάει ο αγώνας του να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας.  Αν με ρωτήσεις γιατί πήγα στο Fame Story, θα σου πω ότι δέχθηκα υπερβολική παρότρυνση από την μητέρα μου γιατί έβλεπε την ασχολία και την αγάπη μου για την μουσική».

Από την Εβίτα Μακ