Ο Μπάμπης Στόκας μας παρουσιάζει το νέο του τραγούδι με τίτλο “Υπομονή“.
Μετά τις «Κλειδαριές», ο Μπάμπης Στόκας ερμηνεύει συγκλονιστικά την ροκ μπαλάντα «Υπομονή».
Η κλασική ροκ χροιά του Μπάμπη Στόκα, αφού συναντήθηκε επιτυχημένα με τη μοναδική φωνή του Γιώργου Νταλάρα στις «Κλειδαριές», ζωντανεύει τώρα συγκλονιστικά, όπως μόνο αυτός μπορεί, το ερωτικό δράμα πίσω από τους σπαρακτικούς στίχους της ροκ μπαλάντας «Υπομονή», ένα τραγούδι instant-classic, από αυτά που εμφανίζονται μια φορά στα δέκα χρόνια.
Έμπνευση για τους ποιητικούς στίχους της Ελεάνας Βραχάλη ήταν το βιβλίο της «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας» (εκδ. Καστανιώτης). Μαζί με τον επί πολλά χρόνια ταλαντούχο συνεργάτη και φίλο της
συνθέτη Γιώργο Σαμπάνη, έγραψαν για τον Γιώργο Νταλάρα και τον Μπάμπη Στόκα έντεκα μουσικά διαμάντια, που αποκαλύπτουν σιγά σιγά τη λάμψη τους: πρώτα τη μπαλάντα «Κλειδαριές», που αγκαλιάστηκε αμέσως με πολλή αγάπη από τους εραστές του ποιοτικού ελληνικού τραγουδιού, τώρα τη ροκ μπαλάντα «Υπομονή» για τον Μπάμπη Στόκα & το ζεϊμπέκικο «Η Θάλασσα Εντός Μου» για τον Γιώργο Νταλάρα, και έπεται συνέχεια…
Οι τέσσερίς τους βρίσκονται όλους αυτούς τους μήνες στο στούντιο, ετοιμάζοντας το ολοκληρωμένο άλμπουμ «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας», μια μεγάλη μουσική συνάντηση που αναμένεται με προσμονή να κυκλοφορήσει σύντομα από την Cobalt Music.
Άκουσε το:
Υπομονή – Μπάμπης Στόκας (στίχοι)
“Δεν θέλω άνθρωπο να δω,
θέλω να συνεχίσω το όνειρο. Μπορώ;
Να βλέπω ότι μ’αγαπάς,
σα θησαυρό μ’αγγίζεις και χαμογελάς.
Μπορώ; Να σε ξαναφιλήσω…
Να σ’απαλλάξω απ’το θυμό,
να μου μιλάς με πόθο χείμαρρο. Μπορώ;
Να συνεχίσω το όνειρο
κι αφού δεν είσαι δίπλα μου στ’αλήθεια εδώ,
εγώ, δεν θέλω να ξυπνήσω…
Κι όλοι μου λένε, υπομονή·
μια λέξη μόνο, πονάει πολύ.
Κι όλοι μου λένε, περνάει κι αυτό,
μα με κερδίζεις κάθε λεπτό.
Το μέλλον το’χα δει “Εσύ κι Εγώ”
και μόνο αυτό.
Μα ξύπνησα.
Στα όνειρα εμπόδιο η ζωή.
και μόνο αυτή.
Και ξύπνησα.
Μου το’παν, το καλό πάντα αργεί
κι υπομονή,
μα ξύπνησα.
Στα όνειρα εμπόδιο η ζωή·
και μόνο αυτή.
Και ξύπνησα.
Νόμιζα πάμε μακριά,
ταξίδι ως το φεγγάρι σίγουρα, τρελά·
μα ούτε πυξίδες, ούτε φως
και πήγαμε στ’ αδιέξοδο ολοταχώς, δειλά.
Μια φυλακή, το σώμα.
Δεν θέλω άνθρωπο να δω,
θέλω να συνεχίσω το όνειρο. Μπορώ;
Τα πάντα έχουν διαψευστεί,
είμαι ένα με το χώμα, μα η ελπίδα ζει. Ρωτώ,
πώς αναπνέει ακόμα;”
Σχόλια